Confestival

Chantal schreef al dat wij wetenschappers nogal wat overeenkomsten hebben met de ‘echte’ wereld. Zo hebben wij onze eigen popsterren: de grote professoren in het veld. Nu treden die popsterren ook regelmatig op, dat noemen we dan een ‘key-note’ lezing op een conferentie. En als je geluk hebt, mag je in het voorprogramma van zo’n popster over je eigen onderzoek vertellen.

Burning man

Het ‘Burning Man’ festival in de natuurkunde is de March Meeting van de Applied Physics Society (APS). Naar deze conferentie komen tienduizend natuurkundigen, en iedereen mag zijn of haar werk in twaalf minuten presenteren. Dus wordt er van acht uur ’s ochtends tot zes uur ’s avond in vijftig zalen tegelijkertijd gesproken. Dit confestival vond dit jaar plaats in een stedelijke woestijn: het conferentiecentrum van Baltimore.

Wandelschoenen

Vijftig zalen betekent een goede planning: je wilt ten slotte niet jouw favoriete popster missen. Met een telefoonboek vol samenvattingen van alle presentaties (de milieuvriendelijke versie was een mobiele app) en fijne schoenen was ik goed voorbereid. Dat was wel nodig ook, want tijdens lunchtijd zoeken tienduizend natuurkundigen wat te eten. Ook hier zijn goede schoenen een pré: om binnen korte tijd wat eten te kunnen bemachtigen liep ik wat blokken om aan te schuiven in de lange rij voor de Subways om de hoek.

Thema-avond

Om het feest compleet te maken was er iedere avond wat te doen. Na uren zitten en luisteren was ik ook wel wel toe aan iets anders. Samen met mijn collega’s heb ik de gym van het hotel uitgeprobeerd, een boottochtje gemaakt en om de Baltimore Inner Harbour (lokaal hoogtepunt) gerend. Tijdens de QT (nu QuTech) reünie avond zag ik al mijn oud-collega’s die uitgezwermd zijn om hun academische dromen waar te maken. Helaas miste ik daardoor de ‘Physics-sing-along’ karaoke avond, maar tijdens het etentje was genoeg te lachen.

Sprintje

Het hoogtepunt van het confestival is natuurlijk je eigen optreden. Maar zolang je eigen presentatie nog niet geweest is het moeilijker om vol voor de rest van het programma te gaan. Bij mij gaat het in mijn hoofd ‘zitten’: nog een keertje oefenen, wat aanpassen, verwijzen naar het nieuwe werk van de concurrent en zeker niet te laat naar bed. Ik blijf maar kleine dingetjes aanpassen en de slides bekijken. Het uiteindelijke praatje is pieken op het juiste moment. Mij helpt het enorm om te relativeren: deze mensen zijn oprecht geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb, die hebben er niks aan als ik haper! Ik kreeg exact twaalf minuten, een rood lampje plus een voorzitter zorgden ervoor dat het niet langer werd. Daarna drie minuten voor vragen, waarin de helft van de zaal zich naar zijn volgende programma onderdeel rept, en dan is het al voorbij. Gelukkig ging mijn praatje goed, de zaal was enthousiast.