Nikki Dijkstra vertelt waarom zij haar werk als promovendus zo geweldig vindt

Welkom in mijn mooie wereld. Ik werk met een internationale groep mensen, zit niet altijd achter de computer (gelukkig!) en vaar regelmatig op de Zwarte Zee. Verder ga ik vaak naar een buitenlands congres. Er is geen betere baan te bedenken. Toch?

16 februari 2016

De komende tijd geef ik je een inkijkje in mijn leven als wetenschapper. Ik schrijf niet alleen maar over het nut van mijn werk (uiteraard heel belangrijk!) en over alles wat ik nu meemaak. Nee, nu ik alweer drie jaar in het wetenschapswereldje rondstruin wil ik met jullie ook graag terugblikken op alle leuke dingen die ik al heb meegemaakt. Hopelijk worden jullie dan net zo enthousiast over het werk in de wetenschap.

Geweldige baan

Is het eigenlijk wel terecht dat ik zo enthousiast ben? Is mijn baan echt zo geweldig? Of kijk ik teveel door een roze (lab)bril naar mijn werk? Misschien is het wel wat gek dat ik na een tocht op de Zwarte Zee enkel denk aan de gave resultaten, het teamwerk en die ene vrije avond in de bar. En niet aan de zeeziekte, het vroege opstaan en het gebrek aan vrije tijd.
Maar ik ben niet de enige die dat doet. Als ik door mijn Whatsapp geschiedenis scrol zie ik alleen maar berichten over de hoe mooi, gaaf of epic de laatste Zwarte Zee tocht was.

Het onderzoeksteam waarmee Nikki Dijkstra op de Zwarte Zee research deed.privearchief Nikki Dijkstra

Grote romanticus

Waarom ben ik dus zo’n grote romanticus als ik terugdenk aan de afgelopen drie jaar? Tijd om het aan een vriend te vragen. Hij is net afgestuurd in de psychologie en dus het ideale slachtoffer om eens lastig te vallen met mijn overpeinzingen.
“Waarom heb ik een roze bril op als ik naar mijn werk kijk?”, vraag ik hem.
“Poe” (het was een zondagochtend)
“Volgens mij heeft dat te maken met het feit dat we vaak de zware en minder plezierige momenten van dezelfde herinneringen vergeten door bepaalde coping strategieën. Als je enkel denkt aan de negatieve aspecten van een expeditie dan ben je minder gemotiveerd om nog eens te gaan. Het is dus gemakkelijker om nog een keer iets te doen als je vooral de leuke dingen herinnert. Ook bespreek je de leuke aspecten vaker en worden je herinneringen zo ook wat aangepast. Verder komen er tijdens leuke activiteiten stoffen vrij in de hersenen die ervoor kunnen zorgen dat deze activiteiten beter worden onthouden. Het is dus logisch dat je niet alles meer naar waarheid vertelt.”

Blogs met een lichtroze randje

Hmm, ga er dus maar vanuit dat mijn volgende blogs een subjectief lichtroze randje hebben. Vooral als ik terugblik op de afgelopen 3 jaar. Toch ga ik mijn best doen om ook de minder leuke kanten van mijn werk te laten zien. Dus ook het vele wachten en de soms saaie lab-activiteiten (a.k.a. het uren label-, weeg- en schudwerk).
Maar voor nu droom ik nog even verder bij alle mooie zonsondergangen die ik heb gezien. Die vergeet ik namelijk nooit meer.