Op stap met 'Miami Vice'

Al is de tijd voorbij gevlogen, ik weet nog goed hoe het was om daar voor het eerst aan te komen. Toen het vliegtuig daalde keek ik uit over de stad die ik ging ontdekken. Helaas moest ik eerst vier uur lang wachten op het vliegveld in een aparte kamer voor ‘extra controles’. In deze ruimte zaten vooral Spaans sprekende mensen en kreeg ik alvast een eerste indruk van de beveiligers van de stad. Gelukkig was mijn huisgenoot een stuk vriendelijker dan de beveiliging. Via internet had ik een kamer gevonden in een huis van een stel van mijn leeftijd. Niet wetende dat mijn huisgenoot, Olaf, zelf ook een belangrijke rol in mijn onderzoek ging spelen viel ik die avond gelijk in slaap in mijn nieuwe thuis.

Tijdens mijn veldwerkperiode in Miami ben ik meegegaan met de politie, particuliere bewakers, en buurtbewoners. Simpel gezegd gaat mijn onderzoek over de privatisering van veiligheid. Vanuit traditioneel oogpunt is de politie de enige geaccepteerde vorm van veiligheid voorziening. Maar over de hele wereld spelen steeds meer andere partijen een actieve rol in de veiligheid. Dit zijn bijvoorbeeld bedrijven, zoals G4S, of een uitsmijter. Misschien heb je G4S wel eens zien staan bij de trein, later op de avond. Soms zijn het lokale groepen die ‘het recht in eigen hand’ nemen. Zoals vigilante groepen, of zelfs Batman. Ik onderzoek wat het betekent dat de politie niet meer de enige partij is (of eigenlijk nooit is geweest) bij de totstandkoming van veiligheid. Wat als ik mijn eigen bedrijf kan inhuren om mij, of mijn buurt, te beschermen? Wat betekent dit voor mensen die dit niet kunnen? En wie is er dan verantwoordelijk voor veiligheid?

De Shotgun

Met die onderzoeksvragen vloog ik vervolgens naar Miami toe. In die stad leerde en zag ik hoe de plaatselijke politie dacht over hun eigen rol en wat veiligheid is. Maar juist ook onveiligheid, en wat dat betekent. Ik kon al snel mee met een agent van de Miami Beach Police Department. De eerste keer reden we al snel met alarmlichten en sirenes achter een gestolen auto aan. Het was vrijdagnacht en het leek net of ik in een politie serie of film terecht was gekomen. Ik hield me goed vast terwijl de agent het gaspedaal helemaal intrapte. Samen met andere agenten reden we de witte auto uiteindelijk klem en alle agenten sprongen uit hun auto met hun wapen getrokken, gericht op de vier inzittenden.

Dit soort vraagstukken zien we niet alleen in Miami, of Amerika. Ook in Nederland zijn we hier constant mee bezig. Zo ontstaat in het publieke debat de vraag wat de burger zelf moet doen in het kader van terroristische dreigingen. Hoe graag sommige politici het ook willen, het is onmogelijk voor de politie om overal tegelijk aanwezig te zijn. Bovendien is de politie niet voor iedereen synoniem voor veiligheid. Zo is het geweld dat door de politie gebruikt wordt en de invloed en uitwerking van racisme van grote invloed in mijn onderzoek.

Ik ben alweer ruimschoots een half jaar terug in Amsterdam en zit momenteel middenin mijn eerste (van de drie) belangrijkste hoofdstukken van mijn proefschrift. Een hele andere werkwijze en omgeving, wat het soms niet altijd makkelijk maakt, maar wel spannend en levendig. In mijn blogs wil ik jullie meenemen naar Miami, maar ook vertellen over het schrijven van mijn proefschrift. Ik neem jullie dus mee op reis van Amsterdam naar Miami, van mijn bureau waar ik aan mijn promotie werk tot de politiewagens van Miami en de wapens van mijn vrienden ter plaatse.