Wetenschap, tranen en geluk

Zo ook ik niet. Maar afgelopen 8 januari was het zover. Tsja, en hoe sta je dan ‘s ochtends op? Zenuwachtig, een beetje misselijk, en gedachten als: ik ga een black-out krijgen, of ik struikel zeker weten als ik naar het podium loop.

Kapper

Maar het helpt wel om ‘s ochtends naar de kapper te gaan en je lekenpraatje voor de kapster te oefenen. En toen zij het volkomen begreep, had ik het gevoel dat ik het wel aankon (zeker ook omdat mijn haar na de kapperssessie goed zat, en als mijn haar maar goed zit…).

Explosie van geluk

De verdediging zelf vond ik nog wel bikkelen. Nadenken, schrijven, antwoorden geven, en dat alles in een roes van zenuwen is toch iets wat je nooit eerder hebt gedaan. Maar het ging goed en ik kijk er tevreden op terug. Dan de receptie en het feest! Dat is toch eigenlijk waarvoor je alleen al wil promoveren! Wat een heerlijk gevoel om iedereen bij elkaar te hebben en alleen maar positieve woorden te horen. Ik was aan het einde van het feest, zo rond 04.30 ’s nachts, één grote explosie van geluk en liefde!

Tranen

O ja, doctor-collega’s hadden al wel eens gewaarschuwd voor de ‘post-promotie’ tranen. Zoiets als: je hebt de dag ervoor iets teveel gelukshormonen aangemaakt, en iets te weinig geslapen, iets teveel gedronken en gewoon iets teveel meegemaakt, dus die combinatie voel je de dag erna wel.

Maar nu alles weer enigszins stabiel is, kijk ik heel gelukkig terug op alle afgelopen jaren als promovendus. Met het einde van dat tijdperk heb ik niet langer promotoren (vreemd!), moet ik mijn werkplek ontruimen en afscheid nemen van collega’s (erg jammer!), maar zet ik ook de eerste stappen als ‘dr.’ (lekker!) en denk ik na over wat ik nu wil ‘worden’. Ik vermoed iets binnen de wetenschap…