Confronterend

Met mijn begeleiders bespreek ik de inhoud van mijn promotie, bijvoorbeeld een hoofdstuk dat ik heb geschreven. Dat is altijd spannend, want ze kunnen het heel goed of heel slecht vinden. Meestal zit hun oordeel er ergens tussenin, maar soms schrijf ik dingen waar zij het echt niet mee eens zijn. Dan discussiëren we met elkaar en proberen we elkaar te overtuigen. Ze geven tips over de volgorde van paragrafen en over literatuur die ik nog kan (of moet) gebruiken. Zo kan ik weer verder.

Hardop
Met de coördinator van de graduate school bespreek ik de niet-inhoudelijke kant van mijn promotie. In die gesprekken beantwoord ik vragen als: Hoe vind ik dat het gaat? Hoever ben ik met schrijven? Hoe vind ik dat mijn begeleiders het doen? Wat wil ik na mijn promotie? Over die vragen denk je natuurlijk überhaupt wel na, maar tijdens zo’n bespreking moet je erover nadenken en je gedachten dan ook nog hardop uitspreken. Soms is dat best confronterend.

Nog een jaar!
Morgen komen ze weer: zowel een bespreking met mijn begeleiders als een bespreking met de coördinator van de graduate school. Ik vind het spannend, want ik zit bijna in het laatste jaar van mijn promotietraject. Er moeten dus spijkers met koppen worden geslagen, zowel wat betreft de inhoudelijke als de niet-inhoudelijke kant. Mijn begeleiders lezen (as I write) een herziene versie van een hoofdstuk, de coördinator werkt zich door mijn voortgangsrapportage heen. Ik ben benieuwd wat ze morgen allemaal te zeggen hebben…

The day after…
… kan ik schrijven dat het prima gesprekken waren! Mijn begeleiders zijn tevreden, zien geen problemen in het op tijd en goed afronden van mijn boek en hebben me zowaar zover gekregen dat ik het zelf ook ga geloven. De coördinator van de graduate school is tevreden over mijn planning, al zal ik wel wat sneller moeten gaan schrijven. Fijn dat hij dat even zei, want van zijn t-shirt (zie plaatje) kreeg ik andere ideeën!