Naar de content
Faces of Science
Faces of Science

Marieke in de mentale kreukels

Chris Devers via Flickr CC BY-NC-ND 2.0

Het lijkt erop dat ik toch een minder grote bikkel ben dan ik altijd dacht. Want na twee jaar struisvogelen merk ik nu dat het verleden me inhaalt en me treft als een mokerslag. Ik kan me niet meer concentreren, mijn geheugen is defect, mijn passie voor wetenschap zoek, mijn slaap verstoord en ik ben onbedoeld graatmager. Één op de vijf mensen schijnt er in zijn leven door getroffen te worden. En als perfectionistische dokter ben ik kennelijk de stereotype kandidaat. Een reactieve depressie. Heb ik dat.

23 mei 2017

Struisvogelen

Toen de weegschaal bij mijn ouders ongeveer een maand geleden nog maar 53 kilogram aangaf ging er al wel een klein alarmbelletje rinkelen. Maar mijn kop uit het zand halen, Ho maar! “Kom op Mariek, niet zeiken… schouders eronder”, beval ik mezelf. “Je zit maar voor één jaar in Londen, je moet ervan genieten”, commandeerde het strenge stemmetje in mijn hoofd. Dus mijn ontluisterende dagen duurden voort.

Na twee jaar struisvogelen merk ik nu dat het verleden me inhaalt en me treft als een mokerslag.

David Muir via Flickr CC BY-NC-ND 2.0

Ik ging stug door met mezelf voor de gek houden. Ik ging eropuit, schreef me in voor tal van cursussen, plande tripjes en probeerde mezelf er continue van te overtuigen hoe fantastisch het met me ging. Erg vermoeiend kan ik je vertellen. Ondanks de gierende onrust in mijn lijf, overtuigde ik mezelf ervan dat ik redelijk goed bezig was… Tot de dag dat mijn zus tegen me zei: ‘Het gaat niet goed met je Mariek, en dat vind ik niet ok’. Ik stortte in… Na enkele ingrijpende gebeurtenissen in mijn privéleven donderde mijn kaartenhuis dan nu eindelijk in elkaar. Hoera! Want erkenning is stap één. Toch?

Mijn kaartenhuis donderde dan nu eindelijk in elkaar. bhavya999 via Flickr CC BY 2.0

Psychisch in de knoei, hoe werkt dat?

Ik was altijd een beetje sceptisch ten aanzien van dergelijke psychische klachten en typeerde de toenemende aandacht hiervoor anno 2017 als ‘trendy of hip’. Tot nu. Het is extreem bizar om te merken hoe al je basale cognitieve functies plots weigeren. Mijn concentratie, aandacht, geheugen, beslisvermogen, ze verdommen het allemaal, tegelijk. Een ongelofelijke bende is het in mijn hoofd. Echt een grote soep! De gesprekken die zich in mijn hoofd afspelen moet je je voorstellen als een structuurloze meeting waarbij meerdere visies in een zeer hevige discussie worden bepleit, en jij bent de notulist. Echter, naast dat je de notulen probeert bij te benen en wat structuur probeert te ontdekken, ben je ook degene die alle argumenten moet aandragen. En het vervelende is, waar vergaderingen normaal na een uurtje of twee à drie toch echt wel klaar zijn, houdt het in mijn hoofd echt nooit op!!! Dodelijk vermoeiend.

Waar vergaderen we in mijn hoofd dan zoal over vraag je je wellicht af? Nou we bespreken bijvoorbeeld waarom bepaalde gebeurtenissen zijn voorgevallen en hoe we ze anders hadden kunnen laten lopen. Ook hebben we het over wat ik doe hier in Londen, wat ik met mijn carrière wil maar met name waar ik überhaupt in mijn leven naartoe wil. Daarnaast proberen we met z’n allen te begrijpen waarom het me niet lukt om plezier te hebben in mijn werk, waarom ik me zo slecht kan concentreren, waarom ik geen beslissingen meer kan nemen en waarom mijn geheugen zo slecht is. Maar het ergste wat we in mijn hoofd continue doen… is mij veroordelen!!! Mij veroordelen omdat we vinden dat ik niet goed genoeg ben. Hallo wereld, mijn naam is Marieke en ik ben een perfectionist.

Een perfectionist die de weg echt even helemaal kwijt is. Ik voel me compleet verloren en alleen, ben emotioneel labiel en weet absoluut niet meer wie ik ben en wat ik wil met mijn leven. Dus… “op de rem!”, dat moet ik doen. Maar waar zit die rem?

Remmen voor de crash!

Vorige week was de dag des oordeels: mijn functioneringsgesprek. Aangezien ik in mijn optiek zeer onder de maat heb gewerkt, had ik oprecht vrees voor deze ontmoeting. Temeer omdat ik moest aangeven dat het op persoonlijk vlak niet goed met me gaat wat mijn functioneren op mijn werk beïnvloedt. Doodeng. Maar goed, _here it goes_….

We dreigen in een ziekmakende wereld te leven die individualistisch is, continu versneld en maar weinig rustpunten kent. Een maatschappij die de moeilijkheden van het leven weggestopt omdat we altijd maar succesvol moeten zijn.

Chris Devers via Flickr CC BY-NC-ND 2.0

Wonder boven wonder was de reactie van mijn baas het tegenovergestelde van wat ik verwachtte. Hij was betrokken, bezorgd en empathisch. Daarbij benadrukt hij meerdere malen dat hij erg tevreden is over mijn functioneren en me wil steunen met alles wat ik nu nodig heb. Dat zijn prioriteit nu is dat ik me weer beter voel. Tot slot gaf hij aan dat hij mijn contract zonder meer wil verlengen, mocht ik dat willen. _Just so you know_… Ik ben verbaasd, extreem verbaasd. Verbaasd vanwege zijn onverwachte empathie, verbaasd vanwege zijn tevredenheid over mijn functioneren, verbaasd vanwege zijn vertrouwen in mij en zijn bereidheid mij te willen ondersteunen. Waarom ben ik zo verbaasd vraag ik mezelf vertwijfeld af? Ben ik dan echt zo extreem hard voor mezelf?

Taboe op ongeluk

Ik werd door een vriendin geattendeerd op de documentaire “Sophie in de kreukels” waarbij Sophie Hilbrand de problemen rondom een burn-out onderzoekt. Akelig herkenbaar. Wat me raakte was het interview met de Belgische psychiater dr. D. de Wachter. Hij betoogt dat we dreigen in een ziekmakende wereld te leven. Een maatschappij die individualistisch is, continu versneld en maar weinig rustpunten kent. Een maatschappij die de moeilijkheden van het leven weggestopt omdat we altijd maar succesvol moeten zijn. Zijn daaropvolgende uitspraak raakte me: “De kunst van het leven IS het ongelukkig zijn”. En het mooie van ongelukkig zijn is dat je daar anderen voor nodig hebt. Ongeluk condenseert immers liefde in vriendschap en familie…. Ik zet het geluid wat zachter en herhaal in mezelf ‘leren ongelukkig te zijn’… Zucht… ik voel mijn tranen biggelen…

.

Ik heb nog een lange weg te gaan denk ik bij mezelf. Maar het begin is er. Toegeven aan mezelf (en de buitenwereld) dat het niet meer gaat! Waar hiermee zonder meer een last van mijn schouders verdwijnt bekruipt me tegelijkertijd onmiddellijk de angst en denk ik paniekerig: maar wat nu!?

ReactiesReageer