‘Triiing!’ Ik ben rustig thuis aan het werk, als de deurbel gaat. Een wat oudere man staat op de stoep. Voor hem staat een pallet met 150 door mij geschreven boeken. Het resultaat van 4 jaar werk, zo op mijn stoep. Wow!
Kerstman
In mijn vorige blog schreef ik al over het onderzoek dat ik de laatste vier jaar heb uitgevoerd. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, is zo’n promotietraject nog niet klaar als het onderzoek dat wel is. De laatste paar maanden raakte ik verstrikt in een web van formulieren, handtekeningen, en een hoop keuzes. Welk soort papier zal ik voor mijn proefschrift kiezen, moet de cover dan glanzend of mat worden? Zal ik mijn receptie op de universiteit geven, of toch in dat kroegje iets verderop? Een hoop geregel, maar wat is het leuk als het allemaal klaar is. De afgelopen dagen loop ik daarom ook met een brede glimlach rond. En voel ik me een beetje als een zomerse kerstman, die aan iedereen een cadeautje, in de vorm van mijn proefschrift, mag uitdelen.
Het moment suprême
Maar met het drukken van het proefschrift ben ik er nog niet. Om mijn doctorstitel te krijgen, moet ik mijn proefschrift ook nog verdedigen. Over vijf weken is het moment suprême aangebroken, want op 10 september promoveer ik aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en verdedig ik mijn werk tegenover vrienden, familie, collega’s en andere geïnteresseerden. Spannend, maar eigenlijk ook heel leuk. Want bij welke baan kun je nu aan het einde van je contract aan alle mensen in je omgeving uitleggen wat je de afgelopen jaren allemaal hebt uitgespookt, en mag je daarna nog een leuk feestje geven ook? Ik kijk er naar uit.