De Belgische politie arresteerde eind maart Salah Abdeslam, die zich verscholen bleek te hebben op een paar honderd meter van zijn ouderlijk huis in de Brusselse deelgemeente Molenbeek. Naderhand beweerden verschillende media dat hij daar ruim vier maanden ongestoord over straat kon lopen. Volgens de antropoloog Teun Voeten heeft de Molenbeekse gemeenschap hem bewust in bescherming genomen. Ik vraag mij af of dat waar is. Wat zou hen daartoe drijven?
In maart 2016 arresteerde de Belgische politie Salah Abdeslam, die verdacht wordt van medeplichtigheid aan de aanslagen in Parijs in november 2015. Kort daarop verschenen in verschillende media berichten waarin journalisten, analytici en experts beweerden dat iedereen in de gemeente Molenbeek wist dat daar de gezochte terrorismeverdachten woonden. Waarom zouden zij het niet gemeld hebben? Waren de mensen bang om het te melden? Of hebben zij bewust de keuze gemaakt om hun mond te houden, omdat zij het eens zijn met de ideologie van de gearresteerden?
Niemand houdt van een klikspaan
Tot halverwege de 20e eeuw was het voor mensen noodzakelijk om deel uit te maken van een groep. Denk aan zwervende jagers in de prehistorie, die zich groepeerden om samen een grotere prooi te kunnen vangen of gemeenschappen die voor elkaars kinderen en ouderen zorgden.
Tegenwoordig is het niet meer nodig om een om een groep te vormen om te overleven, zo stelt organisatiepsycholoog Geert Hofstede. Door de toenemende welvaart in de vorige eeuw kreeg iedereen toegang tot de mogelijkheden om zijn of haar ‘eigen ding te doen’. Mensen hechtten steeds meer belang aan hun eigen behoeften en rechten, ongeacht wat het gevolg zou zijn voor de ander. Van een groepsgevoel ging iedereen steeds meer op ‘eigen eilandjes’ leven.
De Amerikaanse socioloog Jonathan H. Turner beweert dat de mens desondanks een nog sterkere intrinsieke behoefte heeft om bij een groep te horen, vanuit een gevoel van sociale zekerheid en veiligheid en vanuit de behoefte aan sociaal contact en zelfbevestiging. Een individu dat dat groepsgevoel ‘verraadt’ zal niet meer welkom zijn binnen de groep.
Dat blijkt ook uit het verslag dat het Adviespunt Klokkenluiders ieder jaar uitbrengt. In dit verslag onderzoeken zij onder andere hoe hun cliënten zich voelen nadat zij een misstand hebben gemeld. En ieder jaar weer geeft ruim driekwart van de klokkenluiders aan negatieve gevolgen te ondervinden van hun acties. Daarom organiseren klokkenluiders zich steeds vaker, om zo het gevoel van sociale veiligheid en collectieve kracht te kunnen creëren. Een stuk zelfbescherming.
Individu versus collectief
Molenbeek is niet de eerste gemeenschap die terrorismeverdachten zou beschermen. Ook ten tijde van de gewapende strijd in Noord-Ierland door de IRA en voor Baskische onafhankelijkheid door de afscheidingsbeweging ETA zag je dat burgers hen beschermden, die de overheid als gevaarlijk beschouwde.
De afweging die deze mensen maken is een heel lastige, omdat het gaat over loyaliteit. Loyaliteit naar de groep waarin je bent opgevoed, de groep die strijdt voor hun idealen (ook al kun je het daar mee oneens zijn), en loyaliteit naar de wereldmaatschappij, waar je ook onderdeel van bent.