Julia Cramer over haar promotie

Wat keek ik uit naar de dag dat ik mijn proefschrift mocht verdedigen. Met spanning en ongeloof, maar soms ook met optimisme. Op 8 december 2016 was het zover: na een uur lang vragen beantwoorden, promoveerde ik tot doctor. Deze feestdag mag met recht een huwelijk met de wetenschap worden genoemd.

10 februari 2017

Vóór mijn eigen grote dag keek ik met bewondering naar andere promoties. Wat knap dat de promovendus in kwestie zo goed de vragen kan beantwoorden. Wat spannend dat die professoren speciaal voor de promovendus naar Delft zijn gekomen. Wat leuk dat er zoveel publiek is. Wanneer weet je genoeg om dit te kunnen doorstaan? Wat moet je doen als je het antwoord niet weet? Hoe dichterbij mijn eigen promotie kwam, hoe hoger de spanning opliep. Hoe zou ik dat uur doorkomen?

Klaar voor de promotie met mijn paranimfen Niels en Suzanne
Ernst de Groot voor NEMO Kennislink

Relatie opbouwen

Vier jaar lang werkte ik aan experimenten die bij hebben gedragen aan mijn proefschrift, met als titel: ‘Quantum error correction with spins in diamond’, het corrigeren van fouten met quantumdeeltjes in diamant. Het laatste half jaar voegde ik mijn experimentele publicaties samen in een boek, samen met een duidelijke theoretische achtergrond en een voorstel voor toekomstig onderzoek. Natuurlijk werkte ik tijdens mijn promotie samen met anderen, voornamelijk met Tim Taminiau, mijn copromotor. Toch schreef ik alles zelf, en werd ik daardoor automatisch de specialist op dit onderwerp. Wat een intense relatie bouwde ik op met mijn onderzoek, ik wist er meer van dan wie dan ook.

Steeds iets nieuws ontdekken

Voor mij is een promotietraject een aaneenschakeling van nieuwe dingen. Steeds als ik iets had geleerd, en voor mijn gevoel ook echt kon, kwam er weer iets nieuws op mijn pad. Boven mijn bureau hangt een quote van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Dit motto sleepte mij door al mijn experimenten heen. Tijdens het schrijven van mijn proefschrift, toen ik dacht alles wel gehad te hebben, kwam ik Pippi opnieuw tegen. En ook daarna: een drukproef redigeren, een commissie samenstellen en een feestelijke dag voorbereiden, steeds weer iets nieuws. De laatste loodjes waren leuk, maar spannend. Steeds kwam er weer iets bij kijken, en in mijn achterhoofd vroeg ik me telkens af: ‘kan ik dit wel?’ Het was alsof ik schilletje voor schilletje de laatste verrassingen van mijn werk afpelde.

Verlovingstijd

De maand voor de grote dag vergeet ik niet snel, een combinatie van spanning en kleine kadootjes. Eerst stuurde ik een uitnodiging naar al mijn vrienden, familie en collega’s. De leuke mailtjes stroomden binnen. Mailtjes met complimenten, succeswensen en ook al wat felicitaties. Een dag nadat ik de PDF van mijn thesis naar de drukker had gestuurd, ontving ik de proefdruk. In een feestelijk pakje, met chocoladeletter (het was Sinterklaastijd), zag ik voor het eerst hoe mijn eigen boek er uit zou zien. Nadat ik tot op het allerlaatste moment nog wat schoonheids- en typefoutjes had verwijderd, stuurde ik de uiteindelijke versie. Anderhalve week later was het weer feest: samen met collega-vriendin Suzanne liep ik die dag de deur van de postkamer plat in afwachting van de dozen vol boeken. De boeken bracht ik rond bij QuTech, wat natuurlijk ook weer een hoop leuke reacties opleverde. Mijn onderzoek en ik waren nu echt klaar voor de grote dag.

Trouw en beloftes

Na die kleine mijlpalen stond er nog maar een grote mijlpaal tussen ingenieur Cramer en doctor ingenieur Cramer: een ondervraging van een uur. Ik zag er tegenop als tegen een reuze-examen, en zo heb ik me ook voorbereid. Alles nog eens lezen, oefenen met collega’s en de verwachte vragen nog eens overdenken. Gelukkig stond ik er niet alleen voor: collega-vrienden Suzanne en Niels waren mijn paranimfen, zoals ik dat eens bij mijn grote voorbeeld Barbara was geweest. Zij waren de getuigen van mijn verbinding met de wetenschap. Met hen oefende ik mijn verdediging, en tijdens de verdediging zaten zij als een beschermend front voor mij. Het was ontzettend fijn om deze slimme collega’s, die ik door dik en dun vertrouw, zo dicht bij te hebben. Natuurlijk zaten mijn vriend, familie en vrienden met gespannen gezichten in de volle zaal.

Al het publiek tijdens de promotie van Julia
Ernst de Groot voor NEMO Kennislink

Feest en ontspanning

Gelukkig, ik ben het uur doorgekomen! Voor mijzelf voelde dit als een verrassing, hoewel het op dat moment bijna niet fout kon gaan. Ik had de vragen onder controle en vond de discussie soms zelfs leuk! Tijd voor het diploma en een prachtige speech van copromotor Tim Taminiau.

Professoren gaan akkoord met de promotie van Julia
Ernst de Groot voor NEMO Kennislink

Nog even op de foto, en de rest van de dag ging veel te snel voorbij.

Julia is heel blij met haar promotie
Ernst de Groot voor NEMO Kennislink

Een dag vol feest, felicitaties, speeches en kadootjes, tijdens de lunch, diner en borrel die ik had georganiseerd. ’s Avonds presenteerden Suzanne en Niels namens QuTech nog een grappige presentatie over mij, gevolgd door een geweldig lied!

Het feest na de promotie
Julia Cramer voor NEMO Kennislink

Dit feest mag met recht een huwelijksfeest met de wetenschap worden genoemd.

De oma van Julia gaf ook een speech
Julia Cramer voor NEMO Kennislink

Inmiddels ben ik weer bijgekomen en heb ik ontzettend veel zin in nieuwe uitdagingen. Wat ik vanaf 1 februari ga doen, vertel ik in een volgende blog. En… na deze oefening ben ik klaar voor een echt huwelijk in de zomer ☺

Reageer